Kejahatan kebencian , gangguan, intimidasi, atau keganasan fizikal yang didorong oleh sikap berat sebelah terhadap ciri-ciri mangsa yang dianggap tidak terpisahkan dengan identiti sosialnya, seperti ras, etnik, atau agamanya. Beberapa undang-undang kebencian kebencian yang agak luas juga merangkumi orientasi seksual dan kecacatan mental atau fizikal antara ciri-ciri yang menentukan jenayah kebencian.
Konsep jenayah kebencian muncul di Amerika Syarikat pada akhir tahun 1970-an. Menjelang akhir abad ke-20, undang-undang yang mewajibkan hukuman tambahan untuk jenayah bermotif berat sebelah telah disahkan oleh pemerintah persekutuan dan oleh kebanyakan negara AS. (Tidak seperti banyak undang-undang negeri yang lebih luas, undang-undang persekutuan memungkinkan penuntutan jenayah kebencian yang hanya didorong oleh warna, bangsa, agama, atau asal-usul kebangsaan mangsa.) Semakin meningkat, tingkah laku jenayah yang didorong oleh ketaksuban dianggap sebagai jauh berbeza dari , dan dalam beberapa aspek lebih berbahaya daripada, jenis kejahatan lain. Mencerminkan politik isu tersebut serta kejadian sebenar jenayah bermotif berat sebelah, minoriti kaum dan agama dan wanita telah diakui dalam banyak undang-undang sebagai bakal mangsa jenayah kebencian, sedangkan kumpulan lain, seperti warga tua dan kanak-kanak, belum .
Undang-undang yang bertujuan untuk membendung jenayah kebencian telah dilaksanakan di beberapa negara Barat lainnya. Australia, misalnya, telah melarang kata-kata dan gambar di peringkat persekutuan, negeri, dan wilayah yang menimbulkan kebencian terhadap kumpulan ras, etnik, dan agama tertentu. Mengandalkan undang-undang diskriminasi yang ada, Australia juga telah melarang tindakan yang merupakan "pelanggaran" atau "kebencian kaum." Britain dan Kanada telah meluluskan undang-undang yang dirancang untuk mengekang keganasan yang ditujukan kepada kumpulan minoriti, dan Jerman telah melarang hasutan orang ramai dan penghasutan kebencian antara kaum, termasuk penyebaran propaganda atau sastera Nazi yang dapat merosakkan pemuda. Sebilangan besar undang-undang di luar Amerika Syarikat, bagaimanapun, mengambil pandangan sempit mengenai jenayah kebencian, yang memfokuskan terutamanya pada keganasan kaum, etnik, dan agama,dan di kebanyakan negara bukan Barat tidak ada undang-undang jenayah benci. Walaupun begitu, pada awal abad ke-21, organisasi hak sivil di seluruh dunia menggunakan istilah inimembenci jenayah secara meluas untuk menggambarkan jenayah berat sebelah yang melibatkan pelbagai ciri yang digunakan untuk membezakan kumpulan sosial.
Pengkritik undang-undang benci-benci berpendapat bahawa mereka berlebihan kerana mereka membuat hukuman tambahan untuk tindakan yang sudah boleh dihukum di bawah undang-undang jenayah. Mereka juga menuduh bahawa undang-undang tersebut memperlakukan mangsa dari kumpulan yang berlainan secara tidak adil dan bahawa mereka menghukum pemikiran para pesalah dan bukan hanya tindakan mereka. Pembela undang-undang jenayah benci berpendapat bahawa jenayah kebencian pada asasnya berbeza dari jenis jenayah kekerasan yang lain, sebahagiannya kerana mengancam keselamatan seluruh kumpulan orang; mereka juga memperhatikan bahawa pemikiran pesalah diambil kira dalam definisi jenayah kekerasan lain, seperti pembunuhan tahap pertama dan kedua. Walaupun bersifat kontroversial, pelbagai bentuk undang-undang kebencian-kebencian di Amerika Syarikat telah menghadapi cabaran perlembagaan.
Pada tahun 2009 US Pres. Barack Obama menandatangani undang-undang Matthew Shepard dan James Byrd, Jr., Hate Crimes Prevention Act. Undang-undang baru memperluas undang-undang kejahatan kebencian persekutuan untuk memasukkan jenayah kekerasan yang didorong oleh kecacatan, jantina, identiti jantina, dan orientasi seksual.
